Στην Αγία μας εκκλησία αγαπητοί μου κάθε μέρα διαβάζεται κατά την πρωινή ακολουθία του Όρθρου ή στην Θεία Λειτουργία μια περικοπή από τις επιστολές των Αποστόλων και μια περικοπή του ιερού ευαγγελίου. Οι περικοπές αυτές του ιερού ευαγγελίου ξεκινούν από την Κυριακή της Ανάστασης, όπου και ακούμε τους πρώτους 7 στίχους από το κατά Ιωαννην Ευαγγέλιο. Συνεχίζουμε να διαβάζουμε από το Κατά Ιωαννην Ευαγγέλιο μέχρι και την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Έπειτα την σειρά του παίρνει το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο για τις επόμενες 17 Κυριακές, μέχρι δηλαδή το Σεπτέμβριο, από το κατά Λουκά έχουμε τις επόμενες 15 Κυριακές μέχρι την έναρξη του Τριωδίου. Τέλος, από την Κυριακή της Χαναναιας μέχρι και την Μεγάλη Εβδομάδα διαβάζουμε περικοπές από όλους τους Ευαγγελιστές.
Σήμερα αγαπητοί μου είμαστε στην 3η Κυριακή του Λουκά και ακούσαμε το θαύμα που έκανε ο Κύριος στην πόλη Ναΐν. Ένα θαύμα που δεν αναφέρεται σε άλλον Ευαγγελιστή.
Ενώ περπατούσε προς την πόλη, τον ακολουθούσαν πολλοί μαθητές και πλήθος κόσμου, βρέθηκαν μπροστά σε μία νεκρική πομπή. Είδε μια χήρα μάνα να μοιρολογάει και να οδύρεται γιατί έχασε το μονάκριβο βλαστάρι της. Τότε, μας λέει ο Λουκάς, ο Κύριος ευσπλαχνιστη επ αυτή. Πόνεσε η ψυχή του θα λέγαμε σήμερα και αφού άγγιξε το παιδί που ήταν στο φέρετρο το διέταξε να σηκωθεί. Έτσι, αφού το παιδί σηκώθηκε το παρέδωσε στην μητέρα του.
Είναι βαρύς ο πόνος της απώλειας και πολύ περισσότερο της μη ομαλής απώλειας. Όταν ο άνθρωπος χάσει τους προγόνους του, πονάει, στεναχωριέται, έχει την θλίψη μέσα του αλλά στο διάβα της ζωής το ξεπερνά. Αυτό που δεν το ξεπερνά μέχρι να κλείσει τα μάτια του είναι η απώλεια τέκνου.
Ο άνθρωπος βέβαια γενικά πονάει στον κάθε αποχωρισμό.
Τον πόνο αυτό του Χριστού για το θάνατο και τον αποχωρισμό τον συναντάμε και στον φίλο του τον Λάζαρο. Εκεί δάκρυσε κιόλας.
Ήρθε ο αναμάρτητος επί της γης, έβαλε στους δικούς του ώμους τις αμαρτίες μας που μας είχαν καταδικασμένους σε αιώνιο θάνατο. και τι έκανε; Μας άγγιξε και μας είπε : παιδάκι μου σήκω, σου δίνω μια δεύτερη ευκαιρία, σβήνω από πάνω σου κάθε αμαρτία παλιά με το ιερό βάπτισμα και σε συμφιλιώνω με τον Πατέρα όλων μας που είχαμε αποξενωθεί, σου δίνω εβδομικοντακις επτά ευκαιρίες κάθε φορά που πέφτεις να μην μένεις κάτω, αλλά να σηκώνεσαι ξανά όρθιος με την θεία εξομολόγηση.
Έβαλε το χέρι του πάνω μας την ώρα της βάπτισης και δημιούργησε ασπίδα προστασίας από τα βέλη του πονηρό με το λάδι που ο ιερέας σφραγίζει και ο ανάδοχος αλείφει όλο το σώμα του νεοφώτιστου.
Μας μάρκαρε και μας έκανε δικούς του με την κουρά βγάζοντας τον πονηρό μια για πάντα από την ζωή μας. Μας έχρισε μετέπειτα με το ιερό μύρο, με το πνεύμα το άγιο όπως έγινε την Πεντηκοστή για να είμαστε κοινωνοί της θείας χάριτος.
Μας σήκωσε λοιπόν ο Κύριος από τον ύπνο του αιωνίου θανάτου και μας έδωσε δεύτερη ευκαιρία.
Που όμως είναι το θαύμα εδώ; Ανάσταση νεκρών έχουμε και αλλού.
Μας λέει στην προς Εβραίους επιστολή ο Απόστολος Παύλος ότι έδωσε στις γυναίκες τους νεκρούς τους.
Την πρώτη ανάσταση νεκρού την συναντάμε αδέρφια μου στην Παλαιά Διαθήκη.
Εκεί που ο προφήτης Ηλίας με μεγάλη θέρμη και πίστη παρακαλεί το Θεό να αναστήσει τον γιο της Σαραφθίας. Και η προσευχή έφερε και το Θαύμα.
Άλλη μία ανάσταση που συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη είναι εκείνη του προφήτη Ελισσαιου, όταν και αυτός προσευχήθηκε στον Κύριο και αναστήθηκε ο γιος της Σουναμιτις.
Στο σημερινό όμως Ευαγγέλιο ο Κύριος δεν προσευχήθηκε αλλά διέταξε. Άγγιξε το παιδί και το διέταξε να σηκωθεί.
Και αυτό γίνεται για να μας δείξει ότι αυτός είναι ο αρχηγός της ζωής. Αυτός, και μόνο με το λόγο του μπορεί να κάνει τα πάντα. Επαναφέρει την ψυχή στο άψυχο σώμα όχι μόνο στα δύο παιδιά, το σημερινό και την κόρη του Ιαείρου που δεν είχαν ακόμα ταφεί, το κάνει και στο Λάζαρο που ήταν μέσα στον τάφο για τέσσερις ολόκληρες μέρες.
Ποιο όμως θα ήταν το όφελος της ανθρωπότητας μέσα από αυτές τις αναστάσεις; Μήπως όλοι αυτοί που αναστήθηκαν τότε έζησαν αιώνια; Μια μικρή παράταση πήραν και μετά από λίγο ο χωμάτινος καταλήγει και πάλι στο χώμα.
Όλα αυτά αδέρφια μου μας διδάσκουν και μας εισάγουν στην ελπίδα.
Στην ελπίδα μιας άλλης Ανάστασης που δεν έχει καμία σχέση με αυτές που προαναφέραμε.
Και αυτή δεν είναι καμία άλλη από του Κυρίου μας την Ανάσταση.
Μπορεί στο παρελθόν οι προφήτες να ανέστησαν άλλους. Κανείς όμως δεν ανέστησε τον εαυτό του.
Αυτό το καταφέρνει μόνο Εκείνος που είναι η ίδια η ζωή.
Αυτό είναι το μέγα θαύμα. Αυτή είναι η παντοτινή απολύτρωση του ανθρώπου από το κεντρί του θανάτου.
Και σας παρακαλώ πολύ αδέρφια μου, όταν προετοιμαζόμαστε και μετά γιορτάζουμε την Ανάσταση, ας μην το κάνουμε με ελαφρά τη καρδία.
Πολλά είναι τα θαύματα που βιώνουμε την περίοδο εκείνη. Τίποτα όμως δεν πρέπει να επισκιάζει τον τερματικό σταθμό του τραίνου.
Ο πονηρός εκείνες τις μέρες αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη. Ατελείωτες συζητήσεις στα μέσα εάν είναι ή δεν είναι θαύμα το άγιο φως. Λέξη όμως για την Ανάσταση.
Και σε τι θα χρησίμευε στην ζωή μου το Άγιο φως αν δεν είχαμε την Ανάσταση Του Κυρίου;
Δεν υποτιμώ το θαύμα του Αγίου Φωτός. Δεν μπορώ όμως να το εξισώσω με την Ανάσταση και πολύ χειρότερα να το έχω πιο ψηλά.
Όλοι μαζευόμαστε να πάρουμε το Άγιο φως. Και μετά;… Γυρίζουμε την πλάτη στον αναστημένο Κύριο και πάμε να γλεντοκοπήσουμε.
Πριν την δεκαετία του 80 που δεν ερχόταν το άγιο φως οι άνθρωποι δεν γιόρταζαν την ανάσταση;
Εκείνοι ζούσαν τα πάθη και την ανάσταση γιατί μαζί με τον Κύριο ανασταίνεται και κάθε άνθρωπος που δέχεται το χέρι του Κυρίου πάνω του με το Άγιο βάπτισμα, που δέχεται τον Κύριο μέσα του να τον φωτίσει με το σώμα και το αίμα του, που δέχεται μέσα από το πετραχήλι του πνευματικού την δεύτερη ευκαιρία στη ζωή βάζοντας το χέρι στο κεφάλι του λέγοντας αφεονταί σου αι αμαρτίαι βάζοντας και ανανεώνοντας την ασπίδα προστασίας με το χρίσμα του ελαίου.
Μας έδωσε δεύτερη ευκαιρία ο Κύριος αδέρφια μου μας ανέστησε προσωρινά και μας παρέδωσε στην μητέρα μας την εκκλησία η οποία μετά την πτώση μας ήταν χήρα και εμείς ήμασταν ορφανά. Ήρθε ο Κύριος, την είδε να κλαίει και να οδύρεται για την απώλεια κάθε τέκνου της που ξεφεύγει από το δρόμο της ζωής και ακολούθησε το δρόμο της απώλειας. Και εκεί, έγινε ο ίδιος αδερφός όλων μας ούτως ώστε να έχουμε πλέον και πατέρα, τον δικό του πατέρα και να μην είμαστε ορφανά.
Στο χέρι μας είναι εάν θα μείνουμε κοντά της και μέσα από την λαχτάρα της, την προσευχή της και τα δάκρυα της μας δώσει το εισιτήριο να βρεθούμε όλοι μαζί κοντά στον αιώνιο Πατέρα μας.
Οκτώβριος 2021