Η αγία μας εκκλησία αδελφοί μου έχει καθιερώσει κάθε χρόνο αυτή την περίοδο να γίνεται στους ναούς μας η ανάγνωση της περικοπής του Σπορέως.
Με τον τρόπο αυτό, σηματοδοτεί και την έναρξη της σποράς του λόγου του Θεού. Την έναρξη των κατηχητικών, των κηρυγμάτων και γενικά όλων των δραστηριοτήτων της εκκλησίας μας.
Εξήλθεν μας λέει ο σπορεύς
Και φυσικά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν εξήλθε τοπικός αλλά πνευματικά σε σχέση με την οικονομία του για την σωτηρία μας. Ήρθε κοντά μας και ενεδύθηκε την ανθρώπινη σάρκα γιατί το ανθρώπινο γένος είχε μπροστά στην είσοδο τείχος εξ αιτίας των αμαρτιών του. Και όπως είπαμε, ο λόγος είναι για να καλλιεργήσει και να σπείρει στις ανθρώπινες ψυχές τον θείο λόγο διότι σπόρος είναι η διδασκαλία και το χωράφι είναι οι ψυχές.
Ας πάμε όμως τώρα να δούμε τι μας λέει, τί έγινε με την σπορά.
Έριξε λέει το σπόρο το παντού και αυτός έπεσε σε τέσσερα διαφορετικά μέρη.
Και ποια είναι αυτά τα τέσσερα μέρη;
α). ο δρόμος
β). η πέτρα
Γ). τα αγκάθια
δ). το πρόσφορο έδαφος.
Και βλέπουμε ότι στα τρία μέρη καταστρέφεται και μόνο το ένα φέρνει καρπούς.
Αν το ακούσει αυτό κάποιος γεωργός θα πει: μα, άσχετος είναι; Γίνεται να σπείρει σε πέτρες και σε δρόμους;
Ο Χριστός εδώ όμως θέλει να μας πει κάτι άλλο.
Να μας δείξει ότι, όπως ο σπορεύς δεν κάνει διάκριση της σποράς ανάλογα με το έδαφος, έτσι και ο πνευματικός σπορεύς δεν κάνει διάκριση για το που θα πέσει ο σπόρος. Και ενώ ο γεωργός κανονικά θα έκανε διάκριση για το που θα σπείρει, ο Κύριος δεν κοιτάζει πλούσιους και φτωχούς, δυνατούς και αδύναμους, σοφούς και μη σοφούς, οκνηρούς και φιλόπονους, ανδρείους και δειλούς.
Δεν κάνει διάκριση για δύο λόγους.
α). για να μην πει κανείς ότι δεν άκουσε τα ιερά λόγια και να ακουστεί σε όλους ο λόγος του Ησαΐα που είπε “τι ήταν να κάνω και δεν το έκανα”.
και ο δεύτερος είναι γιατί ο λόγος του Θεού όταν υπάρχει θέληση μπορεί να μετατρέψει το δρόμο σε απάτητο έδαφος. Να μην επιτραπεί σε κανέναν να τον πατήσει και με φροντίδα στο πέρασμα του χρόνου να φυτρώσει και να φέρει εύγευστους καρπούς. Μπορεί την πέτρινη καρδιά να την μαλακώσει και να την κάνει χώμα πάνω στο οποίο θα ανθίσουν μυρίπνοα άνθη. Μπορεί ακόμα και αυτά τα αγκάθια με φροντίδα να τα κάνει όμορφα τριαντάφυλλα.
Στην παραβολή αυτή μπορούμε να παρατηρήσουμε και κάτι ακόμα. Μια μικρή διαφορά Παλαιάς και Καινής διαθήκης.
Στην Παλαιά διαθήκη οι προφήτες μας μιλάνε για αμπέλι. αυτό για να καρπίσει θέλει φροντίδα και χρόνο.
ο Κύριος στην Καινή διαθήκη μιλάει για καρπό, που και αυτός θέλει παρόμοια φροντίδα αλλά θα καρπίσει άμεσα γιατί απλούστατα στους προφήτες έχουμε την προσμονή του Μεσσία, τώρα όμως που τον έχουμε ήδη κοντά μας, με το λόγο του θα είναι ταχεία η υπακοή και η σπορά του λόγου θα έχει γρήγορα αποτελέσματα.
Το αποτέλεσμα όμως βλέπουμε ότι δεν είναι παντού ίδια. Έχουμε και την καρποφορία αλλά και την απώλεια.
Ποιος φταίει όμως γι αυτό;
η αιτία της απώλειας δεν είναι ο σπόρος αλλά το χωράφι.
ο σπόρος είναι παντού ίδιος. ο λόγος του Θεού είναι ίδιος.
το έδαφος διαφέρει.
η διάθεση των ανθρώπων διαφέρει και αν παρατηρήσουμε και λίγο ποιο προσεκτικά και διαβάσουμε την παραβολή αυτή και στον Ματθαίο και το Μάρκο, θα δούμε ότι ακόμα και στο πρόσφορο έδαφος τα αποτελέσματα δεν είναι ίδια. αλλού είναι 100, αλλού 60 και αλλού 30.
Ας δούμε τώρα ποια είναι και η οδός της απωλείας
Στην παραβολή του Κυρίου φαίνεται ότι δεν είναι μία αλλά πολλές και αντίθετες μεταξύ τους. ο δρόμος συμβολίζει τους ανθρώπους που είναι βαναυσοι, ραθυμοι και αδιάφοροι. με την πέτρα παρομοιάζονται οι ασθενέστεροι στην πίστη. αυτοί που δέχονται με χαρά το λόγο του Θεού αλλά δεν ριζώνει μέσα τους γιατί είναι πρόσκαιρος ο ενθουσιασμός. Στην πρώτη δυσκολία αμέσως φεύγουν και σκανδαλίζονται. για αυτό και μας λέει ο Κύριος ότι ενθουσιάζονται εύκολα, βγάζουν βλαστό και όταν έρθει το κάμμα ξηραίνεται, όχι από την ζέστη αλλά γιατί δεν έχει ρίζες για να το θρέψουν .
οι ποιο ασυγχώρητοι όμως είναι εκείνοι που παρομοιάζονται με τα αγκάθια. και αυτό γιατί αν πέσει στο δρόμο, με την θέληση μας έχουμε τη δύναμη να μην επιτραπεί στον πονηρό να το πάρει. το ίδιο και στην πέτρα. το δύσκολο όμως είναι τα αγκάθια γιατί εκεί εκτός από τον πονηρό, έχουμε και τα πάθη μας που σαν αγκάθια τον πνίγουν και αν προσπαθήσουμε να τα βγάλουμε θα μας γεμίσουν πληγές όλο μας το σώμα. αυτά τα αγκάθια μας λέει ο Χριστός είναι η μέριμνα του αιώνος και η απάτη του πλούτου. δεν κατηγορεί ούτε τον αιώνα, ούτε τον πλούτο αλλά την μέριμνα και την απάτη τους. Δεν κατηγορεί τον αιώνα για τις μέριμνες που έχει αλλά τους ανθρώπους που καταγίνονται με τις μέριμνες αυτές και αφήνουν την ουσιαστική μέριμνα της ύπαρξής τους. Χρειάζονται οι μέριμνες για την συντήρηση του φθαρτού αυτού σώματος. Όταν αυτές όμως καταπνίγουν την μέριμνα της σωτηρίας τότε αυτή γίνεται επικίνδυνη. Τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ σαν καλοκουρδισμένα μηχανήματα και όταν ξαφνικά βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, αντικρίζουμε ένα απεχθές θέαμα. Βλέπουμε κουρασμένα πρόσωπα, χρόνια χαμένα στο διάβα του καιρού, η μοναξιά μας η μοναδική μας παρέα και όλα όσα νομίζαμε ότι μας έκαναν να ζούμε τώρα όσο και να προσπαθούμε να τα ξαναφτάσουμε αυτά όλο και περισσότερο απομακρύνονται. Που είναι τα νιάτα μας; Τα κρύψαμε πίσω από τα φτιασίδια, τους χαλκάδες, τα τατουάζ, γιατί μάλλον ο δημιουργός δεν μας έφτιαξε λειαν καλώς. Το κατ εικόνα δεν είναι τέλειο. Το πρωτότυπο στο οποίο καθρεφτιζόμαστε δεν είναι τέλειο. Όταν όμως το συνειδητοποιούμε είναι πλέον αργά. Πάει η ζωή μας, πάνε και η ευκαιρίες που ο δημιουργός μας έδωσε, πετάξανε. Βρομήσανε μέσα σε όλα αυτά που εμείς νομίζαμε ότι θα μας δώσουν χαρά. Αντιδρούμε για το κομμάτι το πανί που κάποιοι προσπαθούν να μας καλύψουν πρόσκαιρα τα πρόσωπα μας αλλά ξεχνάμε ότι πρώτοι εμείς μασκαρευτήκαμε με τα φτιασίδια, τις βαφές, τους χαλκάδες, τις ζωγραφιές, τα μποτοξ και τις πλαστικές. Καλύψαμε με αυτά όλο μας το σώμα και ξεχάσαμε τη μορφή μας. Όταν όμως απογυμνωθούμε από αυτά κάποια στιγμή και δούμε τον πραγματικό μας εαυτό τότε θα είμαστε απαρηγόρητοι. Μας πιάνει η κατάθλιψη, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και τίποτα δεν μπορεί να μας παρηγορήσει. Πού είναι η καλοπέραση; Που είναι τα νιάτα που νομίζαμε ότι δεν θα φύγουν ποτέ; Που είναι οι παρέες που γλεντοκοπούσαμε με ασυδοσία; Που είναι τα στιβαρά μπράτσα και το γεροδεμένο κορμί; Ποια είναι οι ωραίες καμπύλες ( αληθινές ή ψεύτικες); Που είναι όλα αυτά που ήταν αιτία έλξης των άλλων ανθρώπων και εμείς νομίζαμε ότι το απολαμβάνουμε; Ματαιωτις ματαιωτίτων τα πάντα ματαιωτις.
Ακόμα και εκεί, αντί να κάνουμε αυτό που δηλώνει η ετοιμολογία της λέξης άνθρωπος, αντί να θρωσκομεν εις τα άνω, αντί να κοιτάμε ψηλά, καταντήσαμε σαν τους χοίρους που όλη τους τη ζωή το βλέμμα τους είναι στο έδαφος, τι θα αρπάξουν να φάνε, σάπια κρέατα και τίποτα περισσότερο, τροφή των σκουληκιών, και θα κοιτάξουν ψηλά μόνο όταν τα σκοτώσουν. Ποιο το όφελος όμως; Ο σφαγέας έχει ήδη έτοιμα τα μαχαίρια του.
Έτσι λοιπόν και εμείς, δεν ρίχνουμε το βλέμμα μας ψηλά, μόνο τον κατηγορούμε ότι εκείνος φταίει για την κατάντια μας και με οδηγό τον εγωισμό μας συνεχίζουμε την κατηφόρα. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Ντρεπόμαστε για την κατάντια μας. Φοβόμαστε να πούμε την ηλικία μας λες και θα προσθέσουμε έστω και ένα δευτερόλεπτο στην άδεια ζωή μας. Συνεχίζουμε να φοράμε το ψεύτικο προσωπείο μας και η μοναδική μας παρέα πλέον είναι η ανασφάλεια και η κατάθλιψη.
Αυτά είναι κάποια από τα πολλά και ποικίλα αγκάθια που μας λέει σήμερα η Ευαγγελική περικοπή.
Και η απώλεια μας δεν έρχεται αν ακολουθήσουμε όλες τις οδούς της απώλειας. Έστω και μια είναι ικανή να μας καταστρέψει. Έστω και ένα είδος αγκαθιών είναι ικανό να μας πνίξει.
Αρκετά όμως είπαμε για την απώλεια. Ο Κύριος ήρθε στην γη για να μας απαλλάξει από τα αγκάθια αυτά.
Και αφού έδειξε τους τρόπους της απωλείας έρχεται τώρα να μας παρηγορήσει δείχνοντας μας τον τρόπο της σωτηρίας. και σε αυτή την περίπτωση όμως, για να μας δείξει ότι δεν φταίει ο σπόρος ή ο γεωργός αλλά το έδαφος, μας λέει ότι δεν φύτρωσε παντού το ίδιο. εδώ φαίνεται η μεγάλη φιλανθρωπία του Θεού η οποία δεν δέχεται μόνο ένα μέτρο αρετής αλλά δέχεται και τους πρώτους, και τους δεύτερους και τους τρίτους.
Με τον τρόπο αυτό έκανε εύκολη την σωτηρία
και αυτός με τα 100
και αυτός με τα 60
και αυτός με τα 30 θα σωθεί.
όποιος δουλεύει τις αρετές σε κάθε βαθμό, ανάλογα παίρνει τους καρπούς της σωτηρίας. Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Δεν θα μπορούσαν να είναι ίδιοι. Τα παιδιά κάθε γονιού δεν είναι ίδια. Αυτό που νοιάζει περισσότερο τον γονέα είναι να βλέπει τα παιδιά του να προσπαθούν σύμφωνα με την θέληση και τις δυνάμεις τους. Δεν περιμένει ίδιο αποτέλεσμα από όλα τα παιδιά. Στο τέλος όμως τα ανταμείβει ανάλογα με την προσπάθειά τους. Έτσι και ο Θεός μας. Ως φιλόστοργος πατέρας αγκαλιάζει όλα τα παιδιά που προσπάθησαν. Δίνει μισθό και στον προσερχόμενο την πρώτη, και την Τρίτη και την έκτη και την ένατη και την ενδέκατη ώρα.
Είθε ο Κύριος να μας δίνει δύναμη να δουλέψουμε το χωράφι της ψυχής μας ούτως ώστε το χώμα να είναι κατάλληλο της σποράς και να καρπίσει. Αν όχι 100, 60. Αν όχι 60, 30. Ο σπόρος είναι έτοιμος και ο σπορέας έχει ήδη ξεκινήσει. Ανοίξτε την Αγία γραφή, διαβάστε καθημερινά την Καινή διαθήκη, τον γνήσιο σπόρο της σωτηρίας, για να ζήσουμε την κάθε ευτυχία στην πρόσκαιρη αυτή ζωή και να αξιωθούμε και την αιώνια μιμούμενοι των αγίων πρεσβείες της Παναγίας μας και την απέραντη αγάπη του Τριαδικού μας Θεού. Αμήν.