Μπαίνουμε σήμερα αγαπητοί μου στην πρώτη ημέρα του τελευταίου μήνα της χρονιάς αυτής. Στην ευθεία οδεύουμε προς την γέννηση του Θεανθρώπου και νιώθω την ανάγκη να ζητήσω μέσα από την καρδιά μου μια μεγάλη συγνώμη από όλους σας. Άνθρωποι είμαστε με αδυναμίες και με την ροπή προς την αμαρτία. Ουδείς αναμάρτητος πάνω στην γη εκτός από Εκείνον που τη γέννησή Του περιμένουμε με λαχτάρα να έρθει σε λίγες μέρες. Ο ιερέας, ο πνευματικός, πρέπει να είναι το παράδειγμα προς τα πνευματικά του παιδιά. Τουλάχιστον πρέπει να προσπαθεί συνεχώς για αυτό, γιατί η προσπάθεια αυτή είναι που μετράει στο Κύριο. Και το παράδειγμά του αυτό, της προσπάθειας προς το καλό και το Θεάρεστο, πρέπει να είναι οδηγός για όλους παρά να είναι ο ίδιος σε μια γυάλα άμεμπτος και πεντακάθαρος. Ο ιερέας είναι ο απεσταλμένος των ανθρώπων προς το Θεό, παιδί της κοινωνίας αυτής, με τα χαρακτηριστικά που χαρακτηρίζουν κάθε άνθρωπο, και όχι απεσταλμένος του Θεού προς τους ανθρώπους διότι ποιο το παράδειγμα του αγγέλου προς τον άνθρωπο; Ποιο το παράδειγμα του άφθαρτου προς το φθαρτό; Ποιο το παράδειγμα του ακηλίδωτου προς το ασθενές και ταλαιπωρημένο πλάσμα από το δηλητήριο του κεντρίσματος του διαβόλου; Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου, τη γέννηση του τέλειου Θεού μα, και του τέλειου ανθρώπου. Έγινε τέλειος άνθρωπος γιατί μόνον με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα. Και, άφησε παρακαταθήκη, άφησε αποστόλους, και αυτοί με τη σειρά τους επισκόπους και πρεσβύτερους επιλεγμένους μέσα από αυτή την κοινωνία, που γνωρίζουν, που νοιώθουν, που ζουν στο δικό τους πετσί ότι και ο καθένας σας, για να μπορέσουν μέσα από το πρόβλημα να δώσουν την καλύτερη συνταγή και να θεραπεύσουν κάθε πρόβλημα. Περίπου ένα μήνα πριν, κάναμε μια εισαγωγή στην Θεία Ευχαριστία. Μιλήσαμε για το πρώτο βήμα που ο κάθε χριστιανός πρέπει να κάνει για να κοινωνήσει Χριστό. Και δεν είναι κανένα άλλο από την Ιερά εξομολόγηση. Το μυστήριο της μετανοίας. Με δάκρυα μετανοίας πρέπει να προσερχόμαστε στο πετραχήλι του ιερέα και να ζητήσουμε συγχώρεση από τον Φιλεύσπλαχνο Θεό. Πριν γίνει αυτό όμως, πριν ζητήσουμε συγχώρεση από το Θεό, πρέπει εμείς πρώτοι να συγχωρέσουμε. Διότι μας λέει ο Κύριος «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου… πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου» (Ματθ. ε΄ 23-24). Δε λέει αν έχεις κάτι εναντίον του αλλά αν έχει κάτι εναντίον σου. Όχι αν του έκανες αλλά αν σου έκανε. Θέλει μεγάλη δύναμη η μετάνοια και η παραδοχή του λάθους μας. Είναι μεγάλο λάθος όμως να ζητάμε κάτι τέτοιο από τον Αναμάρτητο και εμείς που είμαστε βουτηγμένοι στην αμαρτία να μην θέλουμε να συγχωρέσουμε αυτούς που μας κάνουν παρόμοια με αυτά που και εμείς κάνουμε. Και αυτό θέλει πολύ μεγαλύτερη δύναμη. Αν δε γίνει αυτό, Χριστός δε γεννιέται διότι πρώτος αυτός έδειξε το δρόμο πάνω στο Σταυρό λέγοντας «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ ειδασι τι ποιούσιν». Αν δεν γίνει αυτό, ο Χριστός που θα βάλουμε μέσα μας θα γίνει φωτιά και θα μας κάψει. Θα γίνει ο μεγαλύτερος κριτής των αμαρτιών μας και η καταδίκη μας. Από το να Κοινωνάμε ανάξια, καλύτερα να μην Κοινωνάμε καθόλου ή μάλλον να τρέξουμε στο καλύτερο πλυντήριο που φτιάχτηκε ποτέ στον κόσμο, στο πλυντήριο που δεν αφήνει κανένα λεκέ, στο πλυντήριο που ο Χριστός μας χάρισε με τη ζωή του, με τα λόγια του «αφεονταί σοι άι αμαρτίαι» είπε, επίσης Αν τινών συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς, αν τινών κρατήτε, είναι κεκρατημέναι.» με τα εδάφια 18-19 Ματθαίος κεφ.16 «…και ο, τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ο, τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς.». Στο πλυντήριο που για απορρυπαντικό έχει τα κρόσσια του πετραχηλιού, για μαλακτικό έχει τα δάκρυά μας που μαλακώνουν την ψυχή και αντί για νερό έχει το αίμα του Χριστού μας. Σε αυτό το πλυντήριο πρέπει να μπαίνει κάθε Χριστιανός απαλλαγμένος από τον εγωισμό του, από μικροψυχίες και κακίες, από φθόνο και ζήλειες, από κάθε βαρίδιο που γίνεται τροχοπέδη του, και όταν περάσει από κει και καθαριστεί τότε βγαίνοντας από την πόρτα του ναού θα αισθάνεται ανάλαφρος σαν πουλάκι έτοιμος να πετάξει. Αυτή είναι η πρώτη και μεγαλύτερη προετοιμασία για να γίνουμε κοινωνοί του Χριστού. Και εγώ έχω την ανάγκη σήμερα που βρίσκομαι μπροστά σας να ζητήσω συγχώρηση από τους οικείους μου, από τους συνεφημερίους μου, απ’ όλους εσάς τους αδελφούς μου και συνοδοιπόρους στο δύσκολο αυτό αγώνα. Να ξέρετε όμως ότι παρά τις όποιες ανθρώπινες αδυναμίες μου το μόνο που υπάρχει μέσα μου είναι αγάπη προς όλους σας. Αγάπη και συμπόνια. Τίποτα άλλο. Για αυτό και άνοιξα την αγκαλιά μου η οποία χωράει όποιον θέλει να βρεθεί μέσα της. Μια αγκαλιά που κάνει κάθε γονιός προς τα παιδιά του με την ελπίδα ότι θα απαλύνει έστω και λίγο τον πόνο τους όταν αυτά πονάνε, με την αίσθηση και την παράκληση να πάρει και να σηκώσει στους δικούς του ώμους τα βάσανα των παιδιών του.
Το μόνο που θέλει ο γονιός από τα παιδιά του είναι να είναι υπάκουα και μονιασμένα. Να μην υπάρχει δόλος ή διενέξεις μεταξύ τους. Η Εκκλησία είναι ένωση. Ένωση με το Χριστό η οποία περνά από την ένωση μεταξύ των μελών της. Δε γίνεται από την μία να ενωνόμαστε με το Χριστό στην πρόθεση και από την άλλη να μην χωνεύει ο ένας τον άλλο. Δε με νοιάζει αν θα κρατήσουμε τη νηστεία των Χριστουγέννων ή όποια άλλη νηστεία όταν μέσα μας υπάρχει καχυποψία. Όταν ο Αχώρητος έγινε σαν και μας για την σωτηρία μας και περπάτησε δίπλα μας και μας δίδαξε, είπε κάποτε στο πλήθος «δεν βλάπτουν τα εισερχόμενα αλλά τα εξερχόμενα». Και, θα μου πει κάποιος δεν εννοούσε την τροφή. Το εξηγεί ο ίδιος αμέσως μετά, κατά Μάρκον ευαγγέλιο κεφ 7: «τα εισερχόμενα περνάνε από το στόμα μας, πάνε στο στομάχι μας και ότι είναι άχρηστο πάει στο αποχωρητήριο. Ότι βγαίνει από μέσα μας, εκείνο βλάπτει διότι από το περίσσευμα της καρδιάς μιλάει το στόμα». Άρα τα λεγόμενα μας δείχνουν το ποιόν μας. Και αυτά δεν τα λέω για να παρεξηγήσουμε και να πούμε ότι καταργείται η νηστεία. Κάθε άλλο. Η νηστεία πρέπει να γίνεται, και από τους αδύναμους στην πίστη πολύ πιο αυστηρή, γιατί είναι το πρώτο σκαλοπάτι για την εξάσκηση της εγκράτειάς μας. Το ανέφερα αυτό για όσους νομίζουμε ότι πιστεύουμε, για όσους από την μία νομίζουμε ότι έχουμε δυνατή την πίστη και κάνουμε όλες τις νηστείες και από την άλλη δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από λάθη του παρελθόντος, δε μπορούμε να βάλουμε φίμωτρο στις σκέψεις μας, στις λέξεις μας και γενικά στο ακοίμητο σκουλήκι που βασανίζει το μυαλό μας. Κάποτε σας είχε εφυστήσει την προσοχή στο θέμα αυτό και ο π. Αλέξανδρος σε κάποιο αρχονταρίκι. Δεν ήμουν παρών. Από σας το πληροφορήθηκα. Πώς; Ήρθατε και μου είπατε: «τι καλά που τους τα είπε!». Τον ρώτησα λοιπόν,- τί τους είπες; Η απάντηση του ήταν: «αυτό κατάλαβαν; Τη συμπεριφορά αυτή κατέκρινα μου είπε, και αυτοί έκαναν αυτό αμέσως μετά;» Ας μην ερμηνεύουμε αγαπητοί μου τα λεγόμενα κατά το συμφέρον μας. Ας μην κάνουμε εικασίες βάζοντας λόγια στο στόμα των αδελφών μας και πολύ περισσότερο στο στόμα των ιερέων που δεν είπαν ή δε σκέφτηκαν. Ακόμα και δίκιο να έχουμε τις αδυναμίες των αδελφών μας να τις αγκαλιάζουμε με αγάπη για να τις θεραπεύσουμε. Νομίζω πως αυτοί που βρίσκονται κάτω από το πετραχήλι μου το έχουν νοιώσει αυτό. Η αγάπη είναι αυτή που θεραπεύει τα πάντα, με υπομονή και καρτερία. Αν δεν υπάρχει αγάπη λέει ο Μέγας Παύλος τίποτα δεν είμαι. Αγαπάτε αλλήλους και εξομολογεισται τα παραπτώματα υμών λέει η Γραφή. Μπορεί στο διάβα της ζωής αυτής της πρόσκαιρης να πικραθούμε από κάποια λάθος ενέργεια αδελφού. Υποχρέωσή του είναι να μετανοήσει. Εμείς δεν πρέπει να πάρουμε την πίκρα αυτή και να την κάνουμε φαρμάκι. Η τον αδερφό μας ή τον εαυτό μας θα δηλητηριάσουμε. Μπορούμε όμως την πίκρα αυτή να την πάρουμε και να την κάνουμε φάρμακο και με γιατρό την εν Χριστώ αγάπη να θεραπεύσουμε και τους αδελφούς που μπορεί να έσφαλαν, και τον εαυτό μας από τα βέλη του πονηρού. Αυτό προϋποθέτει η προσέλευσή μας στο ιερό Μυστήριο της Εξομολόγησης. Αυτό προϋποθέτει η προετοιμασία μας για το Μυστήριο των Μυστηρίων, τη Θεία Ευχαριστία.
Πρωτοπρεσβύτερος
Μιχαήλ Παππάς